صفحه ی دوم

  

.با مرغ پنهان... حرف ها دارم  

با تو ای مرغی که می خوانی نهان از چشم 

 و زمان را با صدایت می گشایی !  

 چه ترا دردی است  کز نهان خلوت خود می زنی آوا 

 و نشاط زندگی را از کف من می ربایی؟ 

 <در کجا هستی نهان ای مرغ ! زیر تور سبزه های تر یا درون شاخه های شوق ؟  

می پری از روی چشم سبز یک مرداب یا که می شویی کنار چشمه ادارک بال و پر ؟ 

 هر کجا هستی ، بگو با من . 

 روی جاده نقش پایی نیست از دشمن. آفتابی شو! 

 رعد دیگر پا نمی کوبد به بام ابر. 

 مار برق از لانه اش بیرون نمی آید. و نمی غلتد دگر زنجیر طوفان بر تن صحرا.  

روز خاموش است، آرام است. 

 از چه دیگر می کنی پروا؟ 

شب تنهایی خوب 

گوش کن، دور ترین مرغ جهان می خواند.

شب سلیس است، و یکدست، و باز.

شمعدانی ها

و صدادارترین شاخه فصل،‌ماه را می شنوند.

***

پلکان جلو ساختمان،

در فانوس به دست

و در اسراف نسیم،

***

گوش کن، جاده صدا می زند از دور قدم های ترا.

چشم تو زینت تاریکی نیست.

پلک ها را بتکان، کفش به پا کن، و بیا.

و یا تا جایی، که پر ماه به انگشت تو هشدار دهد

و زمان روی کلوخی بنشنید با تو

و مزامیر شب اندام ترا، مثل یک قطعه آواز به خود جذب کنند.

پارسایی است در آنجا که ترا خواهد گفت:

بهترین چیز رسیدن به نگاهی است که از حادثه عشق تر است.